اول

مهم‌ترین خط فکری، بین فرق منتسب به شیعه، شیعه‌ی دوازده امامی یا جعفری است. نام جعفری از این جهت برای این جریان فکری – اعتقادی در نظر گرفته شده تا ادای دین و قدردانی ویژه‌ای باشد برای تمام فعالیت‌ها و افعال خاصی که ششمین امام شیعیان، یعنی حضرت جعفر بن محمد، امام صادق ^{علیه السلام} انجام داده است. ایشان در دوره‌ی امامت خود، و به طبعیت از پدران خویش، کلاس‌های درس گسترده‌ای برگزار می‌کردند و شاگردان زیادی را برای گسترش، حفظ و حراست از اصول اعتقادی و فقهی تشیع تعلیم دادند. تلاش‌هایی که فرصت انجام آن برای ائمه‌ی بعد از ایشان، تاکنون فراهم نشده است. از همین رو، از ششمین امام از خاندان پیامبر اسلام ^{صلی الله و علیه و آله} همیشه با عنوان رئیس مذهب شیعه‌ی جعفری یاد شده و می‌شود. کسی که به واسطه‌ی تلاش‌هایش، نام و راه حضرت مولا، امیرالمومنین، علی بن ابی‌طالب ^{علیه السلام} زنده شد و تا امروز بر اساس همان آموزه‌ها، شیعه و تشیع زنده مانده است.

بسیاری از علما و بزرگان مذهب در طی قرون و سنوات گذشته، تاکید زیادی برای بزرگداشت ویژه‌ی روزهای مرتبط با این امام معصوم داشته‌اند. به حدی که بسیار توصیه شده تا مانند ایام مرتبط با سوگواری حضرت سیدالشهدا ^{علیه السلام} و ایام عزای شهادت حضرت مادر، بانو فاطمه‌ی زهرا ^{سلام الله علیها} ، برای ایام شهادت حضرت صادق نیز ۱۰ روز ذکر عزا و مصیبت گفته شود که هنوز هم این توصیه‌ی علما مورد اجحاف جامعه‌ی شیعی قرار گرفته است.

دوم

یکی از ویژگی‌های مهم و خوب زندگی در کشوری که نام آن با نام مذهب شیعه‌ی جعفری گره خورده است، اهمیت ایام مذهبی در تقویم آن است. سال‌هاست که برای برگزاری هرچه بهتر مراسم عزای معصومین ^{علیهم السلام} تمهیداتی در نظر گرفته شده. به طور مثال روزهای نهم و دهم محرم هر سال، روز ۲۱ رمضان هرسال و… تعطیل است تا شیعیان بتوانند با خیالی آسوده‌تر به اقامه‌ی عزا مشغول شوند. یکی از روزهایی که همیشه اهمیت ویژه‌ای برای جامعه‌ی تشیع داشته، روز شهادت امام ششم شیعیان است. به قدری مهم و حساس که در سال ۱۳۹۱ و زمانی که تنها پیشنهاد خارج کردن این روز از لیست تعطیلات رسمی کشور در مجلس مطرح شد، بسیاری از علما و مراجع نسبت به آن اعتراض شدیدی داشتند حتی آقای وحید خراسانی از این روز با عنوان «عاشورای دوم» یاد کردند. این موضوع را از این جهت عرض می‌کنم که غریب بودن چنین روزی بین افرادی که تعلق خاطری به اسلام و تشیع ندارند، قابل درک است. ولی حقیقت تلخ این است که بزرگداشت این روز در بین افرادی که ادعایی مبنی بر گرایش به مکتب تشیع دارند (از جمله نگارنده‌ی همین سطور) نیز مغفول است.  شرایطی که غربت و مظلومیت این آفتاب تابان را در بین مدعیان پیروان مکتبش نشان می‌دهد.

سوم

مهم‌ترین وظیفه ما به عنوان بخشی از جامعه‌ی تشیع، بزرگداشت و زنده نگه داشتن نام بزرگان مکتب است. ما موظف هستیم، به همان اندازه‌ای که برای روزهای محرم و فاطمیه انرژی و زمان می‌گذاریم و مظلومیت مادر مومنین و سالار شهیدان را فریاد می‌زنیم، مظلومیت و زحمات شخصی را که نام مکتب و اعتقاد خود را مدیون او هستیم را نیز گرامی بداریم. شخصی که تفکر ما با نام ایشان شناخته می‌شود؛ شیعه‌ی جعفری.