در روز مبارک ولادت حضرت امام محمد باقر علیهالسلام، پنجمین امام شیعیان و شکافنده علوم نبوی، که مصادف با ۱ رجب و امسال (۱۴۰۴ شمسی) برابر با ۱ دی ماه است، فرصتی مغتنم است تا به یکی از زیباترین تعالیم اخلاقی ایشان بپردازیم. امام باقر (ع)، دریای دانش و معرفت اهل بیت، نه تنها علوم دینی را شکافتند، بلکه در اخلاق و روابط انسانی نیز درسهای جاودانی به بشریت آموختند.
یکی از احادیث نورانی ایشان که همچون نگینی میدرخشد، این کلام آسمانی است:
تَبَسُّمُ الرَّجُلِ فِی وَجْهِ أَخِیهِ حَسَنَةٌ، وَ صَرْفُهُ الْقَذَى عَنْهُ حَسَنَةٌ، وَ مَا عُبِدَ اللَّهُ بِشَیْءٍ أَحَبَّ إِلَیْهِ مِنْ إِدْخَالِ السُّرُورِ عَلَى الْمُؤْمِنِ.
ترجمه: لبخند زدن مرد به چهره برادرش حسنه است، و برداشتن آزار از سر او حسنه است، و خداوند به چیزی محبوبتر از شاد کردن دل مؤمن عبادت نشده است.
این حدیث شریف، که در منابع معتبر شیعی همچون کتابهای اخلاقی و روایی نقل شده، عمق نگاه اسلام به روابط انسانی را نشان میدهد. امام باقر (ع) با این کلام، لبخند را نه تنها یک عمل ساده، بلکه یک عبادت بزرگ و صدقهای جاری معرفی میکنند. در دنیایی که پر از تنش و سردی است، یک لبخند صادقانه میتواند پلی از محبت بسازد و دلهای خسته را آرام کند.
شاد کردن دل مؤمن، بالاترین عبادت نزد خداوند است؛ زیرا ایمان، دلها را به هم پیوند میدهد و جامعه اسلامی را قوی میسازد. امام باقر (ع) تأکید میکنند که حتی برداشتن یک مانع کوچک از راه برادر دینی، حسنهای بزرگ است. این تعلیم، ما را به خوشرویی، همدلی و دوری از ترشرویی دعوت میکند.
در این روز خجسته، بیایید این حدیث را چراغ راه خود کنیم: با لبخندی از دل، دل دیگری را شاد سازیم و به یاد آوریم که محبت واقعی، کلید نزدیکی به خداست.
میلاد امام باقر (ع) بر همه مومنان مبارک باد!