ذکر مصائب اهل بیت علیهمالسلام یا به عبارتی ۱۴ معصوم(ع) همواره بعد از حدود ۱۴۰۰ سال پابرجاست. همانطور که د زیارت عاشورا آمده، مصیبتی به بزرگی مصیبت اباعبدالله‌الحسین نیست و در آن مصیبت، مصیبتی بالاتر از مصائب حضرت زینب کبری سلام‌الله علیها نیست. ملائکه و انسان‌ها از دوران‌های گذشته، حال و آینده و حتی فارغ از زمان با بودن با اهل بیت به مراتب بالا رسیده‌اند.
توسل حضرت آدم(ع) به اهل بیت(ع)
وقتی حضرت آدم بعد از زمان‌ها گریه و توبه قصد بخشیده شدن از جانب الله تعالی به او موهبت شد. خداوند را به اسماء مقدسی قسم داد، در ادامه استناد می‌کنیم به قرآن و روایات:
«فَتَلَقَّی آدَمُ مِنْ رَبِّهِ کَلِماتٍ فَتابَ عَلَیْه»؛ پس حضرت آدم علیه السلام از حضرت حق کلماتی را دریافت کرد [و آن را وسیله قبول توبه خویش قرارداد] پس خداوند توبه او را پذیرفت.
منبع: بقره / 37.
«حافظ نجّار» از ابن عباس روایت می‌کند: سَاَلْتُ رَسُولَالله عَنِ الْکَلِمَات الَّتِی تلقّی‌ها آدَمُ مِنْ رَبِّهِ فَتَابَ عَلَیْهِ قَالَ: سَاَلَ به حقّ مُحَمَّدٍ وَ عَلِیٍّ وَ فَاطِمَة وَ الْحَسَنِ وَ الْحُسَیْنِ اِلَّا تُبْتُ عَلَیَّ فَتَابَ عَلَیْهِ؛
دربارة کلماتی که آدم علیه السلام از پروردگارش دریافت کرد و به وسیله آن توبه او قبول شد، سؤال کردم. حضرت فرمود: آدم با این کلمات از خدا درخواست کرد که توبه او را بپذیرد: به حقّ محمد، علی، فاطمه، حسن و حسین توبه مرا قبول کن! پس توبه او پذیرفته شد.منابع: الدرّ المنثور، سیوطی، ج1، ص60 ـ 61؛ مناقب ابن مغازلی شافعی، تحقیق: محمدباقر بهبودی، المطبعة الاسلامیة، تهران، 1394 ق، ص63؛ ینابیع المودة، سلیمان قندوزی حنفی، بیتا، اسلامبول، چاپ اول، 1302 ق.، ص97، 238و 239.
ذکر مصائب اهل بیت(ع)
ذکر مصائب و فضایل اهل بیت(ع) کار بسیار ناچیز ولی با اهمیت است. ما فقط باید اهل بیت را بشناسیم و به آنها با اعمال نیک خود نزدیک شویم. همانطور که حضرت حجت‌بن‌الحسن‌العسکری علیهماالسلام در نامه به شیخ مفید با این مضمون فرمودند: اعمال نیک شما، شما را به ما نزدیک و ظهور نزدیک و اعمال بد شما، شما را از ما دور و غیبت طولانی‌تر می‌شود.
به قول استاد عزیزمان که فرمودند: نوکر، نوکریشو بکنه، ارباب بلده اربابی کنه!
هر چقدر درباره‌ی فضایل اهل بیت و مصائب آنان بگوییم کم است و عمرمان قد نمی‌دهد. در ادامه چند روایت درباره‌ی پاداش ذکر مصیبت امام سوم، حسین‌بن‌علی علیهمالسلام می‌پردازیم.
- رسول اکرم (ص) به فاطمه (ص) فرمود: کُلُّ عَینٍ باکِیَةٌ یَوْمَ الْقِیامَةِ اِلاّ عَیْنً بَکَتْ عَلی مُصابِ الْحُسَینِ، فَاِنَّها ضاحِکَةً مُسْتَبْشِرَةً بِنَعِیمِ الْجَنَّة ِ : «هر چشمی در روز قیامت گریان است، مگر چشمی که برای مصائب امام حسین (ع) گریه کرده، چنین کسی در قیامت خندان و شادان به نعمتهای بهشتی است».
بحارج۴۴ ص۲۹۳ - امام سجّاد (ع) فرمود: اَیُّما مُؤْمِن زَرَفَتْ عَیْناهُ لِقَتْلِ الْحُسَیْنِ (ع) حَتّی تُسِیلَ عَلی خَدِّهِ بَوأَهُ اللهُ غُرَفا فِی الْجَنَّةِ یَسْکُنُها اَحْقاباً، وَ اَیُّما مُؤْمِنٍ دَمَعَتْ عَیْناهُ حَتّی تُسِیلَ عَلی خَدِّه فِیما مَسَّنا مِنَ الاَذی مِن عَدُوِنا، بَوَّأَهُ اللهُ مَنْزِلَ صِدْقٍ… : «هر مؤمنی که دیدگانش بخاطر کشته شدن حسین (ع) پر از اشک گردد به گونه ای که به صورتش روان شود، خداوند غرفه هائی از بهشت را برای او اختصاص دهد، که صدها سال در آنها سکونت کند، و چشمان هر مؤمنی که به خاطر آزارهائی که از ناحیة دشمن در دنیا به ما رسیده اشک آلود شود و اشکش به گونه هایش سرازیر گردد، خداوند او را در منزل صدق (جایگاه رفیع بهشت) ساکن کند… »
اللّهوف ص۹ - امام صادق (ع) فرمود: «آه کشیدن غمگین برای ستمی که به ما رسیده، تسبیح است، و اندوه او برای ما عبادت می‌باشد و پوشیدن راز ما جهاد در راه خدا است»، آنگاه فرمود: سزاوار است این سخن با آب طلا نوشته شود. نیز فرمود: لِکُلِّ سِرٍّ ثَوابٌ اِلاّ الدَّمْعَةً فِینا : «برای هر مصیبتی که بر آن صبر گردد و پوشیده شود پاداش است، مگر گریه و اشک برای مصائب ما که بی صبری و آشکار نمودن آن، پاداش دارد. »
ترجمة نفس المهموم ص۱۷
بحار ج ۴۴ ص۲۸۷ - عالم بزرگوار سیّد بن طاووس (متوفّی ۶۶۴ ه-. ق) می‌گوید از آل الرسول (ع) نقل شده که فرمودند: مَن بَکی اَو اَبْکی فِینا مِأَةً، ضَمِنّا لَهُ عَلَی اللهِ الجَنَّةَ، وَ مَن بَکی اَو اَبْکی خَمْسِینَ، فَلَهُ الْجَنَّةُ وَ مَن بَکیَْ اَو اَبْکی ثَلاثِینَ، فَلَهُ الْجَنَّةُ، وَ مَنْ بَکی اَو اَبْکی عَشَرَةٌ فَلَهُ الْجَنَّةُ، وَ مَنْ بَکی اَوْ اَبْکی واحِداً، فَلَهُ الْجَنَّةُ، وَ مَنْ تَباکی فَلَهُ الْجَنَّةُ. : «کسی که در مصیبت ما خود گریه کند یا صد نفر را گریان سازد، ما بهشت را برای او ضمانت می‌کنیم، و کسی که در مصیبت ما خود گریه کند یا پنجاه نفر را گریان سازد، اهل بهشت است، و کسی که در مصیبت ما خود گریه کند و سی نفر را بگریاند، اهل بهشت است، و کسی که در مصیبت ما بگرید و ده نفر را بگریاند، اهل بهشت است، و کسی که خود گریه کند و یک نفر را بگریاند اهل بهشت است، و کسی که خود را به گریه وادار کند (و به صورت گریه کنندگان درآورد) برای او بهشت است».
اللّهوف ص۱۱ - امام رضا (ع) در روز اول محرم به ریان پسر شبیب در ضمن گفتاری فرمود: یَابْنَ شَبّیبٍ اِن سَرَّکَ اَنْ تَکُونَ مَعَنا فِی الدَّرَجاتِ الْعلُی مِنَ الْجِنانِ فَاحزَن لِحُزْنِنا وَ افْرَح لِفَرَحِنا وَ عَلَیْکَ بِوَلایَتِنا فَلو اَنَّ رَجُلاً تَوَلی حَجَر لَحَشَرَهُ اللهُ مَعَهُ…. : «ای پسر شبیب! اگر خوش داری تا با ما در درجات عالی بهشت باشی، برای حزن ما محزون باش، و برای شادی ما شاد باش، و بر تو باد به دوستی و ولایت ما، چرا که هرگاه شخصی سنگی را دوست بدارد، خداوند او را با آن محشور گرداند».
عیون اخبار الرّضا ج۱ ص۲۹۹ – و روایات دیگر در بحار ج ۴۴ ص ۲۷۸ تا ۲۹۶ و نفس المهموم و باب اول فصل دوم