امام عصر(عج) از طریق محمد بن عثمان دومین وکیل خویش در زمان غیبت صغری، خطاب به همه شیعیان فرمودند:

«برای تعجیل در فرج بسیار دعا کنید که همانا فرج و گشایش شما در آن است».1
1.کمال الدین،ج2ص458

در این سخن دو نکته مهم وجود دارد:

1. کثرت دعا، یعنی به دعای کم و در زمان محدود اکتفا نشود. آری منتظران واقعی حضرتش از چشم انتظاری ملول نشده و هرگز از تمنای فرج خسته نمی‌گردند.
2. فرج و گشایش در همه امور ما (اخروی و دنیوی) تنها و تنها به فرج و ظهور امام(حج) وابسته است.

در کتاب شریف مکیال المکارم آمده است:

«یکی از زنان با ایمان و پارسا در هنگام تسلط کفار بر کشور اسلامی و غم و ناراحتی شدید مردم، بزرگی را در عالم رویا دید که فرمود: اگر مومن پس از نمازهایش-به همان طوری که وقتی خود مریض می شود یا به گرفتاری دیگری دچار می آید، برای رفع گرفتاری خود به دعا کردن به جد روی می آورد- در دعا برای فرج مولایش مواظبت و مداومت کند آن سان که فراق امام زمان(عج) باعث غم و ناراحتی او شده و قلبش را شکسته و احوالش را پریشان کرده باشد. چنین دعایی در این حال یکی از این دو امر را موجب می شود: یا امام زمانش سریع تر ظهور می کند یا غم و ناراحتی مومن دعا کننده ، با بر طرف شدن گرفتاری هایش و نجات از فتنه ها، به خوش حالی مبدل می شود».1
1.مکیال المکارم،ج1ص460.

حضرت امام حسن عسکری (ع) به احمد بن اسحاق قمی فرمودند:

«سوگند به خدا فرزندم دارای غیبتی خواهد بود که هیچکس در آن دوران از هلاکت و نابودی رهایی نمی‌یابد، مگر خداوند او را بر اعتقاد به امامت وی استوار و بر دعا برای تعجیل ظهورش موفق بدارد».

در صورتی که به فرمایش امام(ع) در غیبت صغری عمل شده بود، قطعا نجات و رهایی از این محرومیت خود ساخته محقق می‌گشت. ولی متاسفانه توجهی به رهنمود های مبارک آن حضرت صورت نگرفت و از این رو، غیبت طولانی گشت.

همچنین اگر پس از نامه‌ی شریف امام زمان(ع) به شیخ مفید، شیعیان به آن عمل کرده بودند، به وعده تخلف ناپذیر حضرتش، یقینا نجات آنها حاصل می‌شد و لحظه دیدار به تأخیر نمی‌افتاد. ولی با کمال تأسف و تأثر، تاکنون نیز شیعیان- چنان که باید-به این رهنمود ها عمل نکرده و توجه بایسته‌ای به تنها و تنها راه نجات خویش (استمرار بر باور امام عصر ع و تمنای ظهور) ننموده اند!