خداوند دستور داده‌است که در تمام آیات قرآن تفکر کرد. تفسیر و تبیین قرآن برعهده‌ی کسی نیست جز اهل بیت علیهم‌السلام. در این مطلب درباره‌ی آیه‌ی موذن و فضیلتی که امیرالمومنین علی بن ابی طالب علیهماالسلام در این آیه دارد بیان می‌کنیم.
برای دسترسی به فضیلت‌هایی از امیرالمومنین(ع) که ذکر کرده‌ایم و همچنین مطلب جامع درباره‌ی غدیر خم روی لینک‌ها کلیک کنید.
آیه‌ی مؤذن
«وَنَادَىٰ أَصْحَابُ الْجَنَّةِ أَصْحَابَ النَّارِ أَنْ قَدْ وَجَدْنَا مَا وَعَدَنَا رَبُّنَا حَقًّا فَهَلْ وَجَدْتُمْ مَا وَعَدَ رَبُّكُمْ حَقًّا ۖ قَالُوا نَعَمْ ۚ فَأَذَّنَ مُؤَذِّنٌ بَيْنَهُمْ أَنْ لَعْنَةُ اللَّهِ عَلَى الظَّالِمِينَ»
«و بهشتیان، دوزخیان را ندا کنند که آنچه پروردگارمان به ما وعده داد (از مقامات بهشتی) ما به حق و حقیقت یافتیم، آیا شما نیز بدانچه پروردگارتان وعده داد (از عذاب دوزخ) به حقیقت رسیدید؟ گویند: بلی.
آن گاه میان آنها منادیی ندا کند که لعنت خدا بر ستمکاران باد.» اعراف،۴۴
در آیه‌ی فوق نکاتی وجود دارد که شامل:
- در بین بهشت و جهنم کسی است که سخنش به همه می‌رسد(بَيْنَهُمْ).
- او به إذن خدا سخن می‌گوید و کسی که در این جایگاه سخن بگوید، بی‌شک دارای مقامی رفیع است(فَأَذَّنَ مُؤَذِّنٌ).
- چون مقام، مقام توبیخ و سرزنش اهل آتش است، آن علامتگر با سخن خود درد آنان را افزون می‌کند.
- گرفتاری اهل جهنم از ستم خویش است(الظَّالِمِينَ).
- اعتراف به گناه و نتیجه‌ی عمل همیشه مفید نیست(قَالُوا نَعَمْ…).
روایات درباره‌ی آیه‌ی موذن
جابر جعفی از امام باقر(ع) نقل می‌کند که فرمود: امیرالمومنین علی بن ابی طالب(ع) بعد از بازگشت از نهروان در کوفه خطبه می‌خواند. در این هنگام به حضرت خبر رسیده بود که معاویه به او بد می‌گوید و اصحابش را می‌کشد. آن حضرت در سخنان خود فرمود:
من آن مؤذّن(اعلام کننده) در دنیا و آخرت هستم که خداوند عزّو جلّ فرمود: «فَأَذَّنَ مُؤَذِّنٌ بَيْنَهُمْ أَنْ لَعْنَةُ اللَّهِ عَلَى الظَّالِمِينَ». من آن اعلام کننده هستم و فرمود: «اَذانٌ مِنَ اللّهِ وَ رَسُولِهِ» من آن اذان هستم.
منبع: المیزان، ج۸، ص۱۴۲
از حدیث فوق به خوبی استفاده می‌شود آن کسی که در نیا اعلام کننده بوده و اذان برائت از مشرکین را سر داده‌است، در آخرت نیز اذان لعنت بر ظالمین را سرخواهد داد. ایشان کسی نیستند جز امیرمومنان علی بن ابی طالب(ع).