سالروز شهادت امام یازدهم ما شیعیان، یعنی حضرت حسن بن علی‌علیه‌السلام یکی از روزهایی است که بیش از دیگر ایام باعث زنگ خوردن یکی از سخنان حضرت علی بن موسی، امام رضاعلیه‌السلام در گوشم می‌شود. آن سخن ایشان که امام معصوم را شفیق‌تر از رفیق و غم‌خوارتر از مادر و… معرفی کرده بودند[۱] و چه معرفی گوارایی است این سخن.
هشتمین از ربیع‌الاول همیشه برای من روزی است که جامعه شیعه یتیم می‌شود و قرار نیست به این زودی‌ها این درد یتیمی از چهره‌اش پاک شود. قرار است تا بیش از دوازده قرن دیگر که بشود همین روزها و سال‌ها، این یتیمی ادامه پیدا کند و خدا می‌داند تا چند سال بعد از ما هم ادامه یابد؟ ان‌شاالله که طویل‌تر نشود این انتظار.
چرا بر یتیم بودن تشیع تاکید می‌کنم؟ چراکه به یتیم راحت می‌شود ظلم کرد. یتیم بی‌دفاع‌تر است و ظالم گمان می‌برد که کسی نیست از او بازخواست کند بابت ظلمی که کرده. آنکه کس و کاری دارد، پشتش گرم است به آن‌ها. گلایه و شکایت می‌برد به خانواده که به من ظلم شده و بیایید حق مرا بگیرید ولی آنکه پناهی ندارد، کسی را ندارد که پیش او شکایت کند و از او بخواهد بیاید و حقش را بگیرد.
ولی یتیم بودن شیعه متفاوت است. همچنان می‌گویم یتیم چون کلام معصوم است که پیروان مولی الموحدین، امیرالمومنین‌‌علیه‌السلام را در عصر غیبت «ایتام آل محمدصلی‌الله‌علیه‌و‌آل» خوانده‌اند[۲] وگرنه وضعیت ما شبیه به آنچه امروز از واژه یتیم می‌شناسیم نیست. حتما شرح تشرف‌های زیادی را شنیده‌اید. انسان‌هایی که به دلایل مختلف موفق شده‌اند حضرت ولی‌عصر -که خداوند ظهور ایشان را نزدیک گرداند- را ببینند و ایشان هم در لحظه‌ای که نیاز بوده به داد شیعیانش رسیده است.
پس بیایید هشتمین روز از ربیع‌الاول را اینطور ببینیم که سوگوار یتیم شدن هستیم برای از دست دادن حضرت عسکری و دیگر نمی‌توانیم نشانی خانه امام معصوم را روی کاغذی بنویسیم یا موقعیت مکانی خانه‌اش را روی نقشه‌های تلفن‌های هوشمند خودمان ببینیم و راهی دیدن مستقیم حضرتش شویم ولی قرار هم نیست که از رحمت ایشان هم دور بمانیم. وعده آخرین پیامبر خداست که مردم زمانه ما از برکات امام بهره می‌برند همانطور که مردم از نور و گرمای خورشید پشت ابر بهره می‌برند[۳] و اولین شهرت پیامبر رحمت، راستگویی اوست.
همه این‌ها را نوشتم تا اول به خودم تلنگری بزنم و هم به شما یادآور شوم که این روزها سخت است؛ بسیار سخت ولی ایران شیعه‌خانه حضرت ولی‌عصرارواحنافدا است. چه خود را ابتدا ایرانی بدانید و بعد شیعه و چه خود را شیعه بدانید و بعد ایرانی، تفاوتی نمی‌کند. هم ایرانیان در هزاران سال موجودیت خود روزهای سخت‌تری را دیده‌اند و هم شیعیان در این چهارده قرن از مصائب و مشکلات فراوانی گذر کرده‌اند. ما یتیم نیستیم؛ پدری داریم که هر آن به فکر ماست و به حد برهم خوردن دو پلک روی چشم‌هایتان شما را رها نمی‌کند. روزگاری سختی است و شاید سخت‌تر هم بشود ولی نگران نباشید که فرزند او که در هشتمین روز از ربیع‌الاول سال ۲۶۰ هجری قمری به شهادت رسید و این جهان را ترک کرد، حی و حاضر است؛ منتظر بهانه‌ای است تا به آن‌ها که او را دوست دارند و یا حتی خیلی هم دوست ندارند کمک کند، دستشان را بگیرد و از سختی‌ها عبور دهد پس زمانی که کار سخت شد، دست او را رها نکنید.
صدایش کنید به هر شکلی که دوست دارید. او منتظر است شما دو لب خود را تکان دهید و تارهای صوتی خود را به حرکت درآورید و نامش را به زبان بیاورید تا بشنود شما را و کمکتان کند. بخوانید او را.
تا روزی که یاد امام زمان خود را در دل داریم، ما هرگز یتیم نمی‌شویم…