یکی از مناصب الهی و شؤون ولایی امام عصر(ع) پناهندگی مردم مضطر و گرفتار و فریادرسی بیچارگان و درماندگان است.
اهل‌بیت(ع) پناه بی‌پناهان
در زیارتی که سیدبن طاووس نقل کرده خطاب به آن حضرت می‌خوانیم:
《سَلامُ اللهِ و برکاتُهُ و تَحِیّاتُهُ و صلواتُهُ علی مولای صاحِبِ الزّمانِ صاحِبِ الضّیاءِ وَالنُّورِ… وَالکَهف والعَضُد».
بحارالانوار، جلد۱۰۲،ص۸۴
یکی از القاب ایشان{کهف} است، که به معنای پناهگاه می‌باشد. باز در همان زیارت آمده‌است:
《السلامُ علیٰ مُفَرِّجِ الکُرُبات》.
«سلام بر گشایشگر سختی‌ها و دشوار‌ها.»
بحارالانوار، جلد۱۰۲،ص۸۴
در دعای بعد از نماز آن حضرت(ع) نیز چنین عرضه می‌داریم:
《اللهم صل علی حُجَّتِکَ فی ارضک… و مُفَرِّجِ الکَربِ وَ مُزیلِ‌الهَمِّ و کاشِفِ‌البَلوٰی》.
مفاتیح‌الجنان، زیارت حضرت صاحب‌الامر(ع)
«پروردگارا درود و رحمت فرست بر حجت خودت در زمینت… که گشایش‌بخش رنج و مشقت و برطرف کننده‌ی اندوه و غم است و دافع بلیّات(بلاها) می‌باشد.»
یکی دیگر از القاب حضرت مهدی علیه‌السلام{غوث} و {غیاث} به معنای فریادرس است. در زیارت آل یاسین چنین عرض سلام می‌داریم:
《اَلسَّلامُ عَلَیکَ اَیُّهَاالعَلَمُ المَنصُوبُ وَ‌العِلمُ المَصبُوبُ وَ‌الغَوثُ وَ‌الرَّحمَةُ الوٰاسِعَةُ》.
بحارالانوار، جلد۱۰۲، ص۹۳
«سلام بر شما ای پرچم افراشته شده و ای دانش ریخته شده(که خدا سراسر علم و حکمتت آفریده) و ای فریادرس و رحمت گسترده.»
آخرین ذخیره‌ی الهی، فریادرس عصر ما
آری او کهف و پناهگاه است، غوث و فریادرس است، مفرج الکرب و گشایشگر رنج است، مزیل‌ُالهَم و زداینده غم است، کاشف‌ُالبَلوٰی و برطرف کننده‌ی بلا است، غیر خدا هیچ فریادرس و پناهگاهی از او محکم‌تر نیست، هیچ گشایش‌بخشی از او تواناتر نیست.
خدا او را ملجأ و پناه و دادرس و صاحب ولایت مطلقه و دارای دانش آسمانی و قدرت ملکوتی آفریده و باب‌الله و سبیل‌الله و درگاه لطف ربوبی و راه وصول به فیوضات الهی قرارش داده و توسل به ایشان را مایه‌ی قرب معنوی و رستگاری ابدی دانسته است.
«اللهم عجل لولیک‌الفرج بحق الزینب‌الکبری سلام‌الله‌علیها»